Het regelen van een scootmobiel of traplift via de gemeente kan zomaar een jaar duren. Het aantal aanvragen groeit gemeenten namelijk boven het hoofd. Voorzitter Leo Bisschops en jurist Bert van ’t Laar van de grootste seniorenclub van het land lobbyen bij de politiek voor een zelfbedacht alternatief.
Een oudere vrouw die al vijftig jaar in hetzelfde huis woont, krijgt van de gemeente nul op rekest als ze vraagt om een traplift. Het voorstel: verhuizen, dan krijgt u bovendien een vergoeding van 2500 euro. „En dan redt u zich wel, hè, zeggen ze dan.”
Het is een treffend voorbeeld waarmee het tweetal van Senioren Brabant-Zeeland wil aantonen hoe slecht de zorg nu soms uitpakt. Van ‘t Laar: „De wet is bedoeld om maatwerk te leveren, maar wat we vaak zien is standaardbeleid, uitgevoerd met te weinig menskracht. Gemeenten kampen immers met grote achterstanden en hoge werkdruk.”
Volgens jurist Van ‘t Laar is de verdeling tussen de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en de Zorgverzekeringswet een groot probleem. „Een oudere kan thuiszorg krijgen via de zorgverzekeraar en huishoudelijke hulp via de gemeente. Maar die werken niet samen. Dan komen er twee mensen bij die persoon over de vloer voor taken die in elkaars verlengde liggen.”
En niet alleen mankracht. Ook hulpmiddelen worden onlogisch verdeeld. Een speciaal ziekenhuisbed? Binnen enkele dagen geregeld via de zorgverzekeraar, zegt Bisschops. Een scootmobiel via de gemeente? „Kan zomaar een jaar duren”, weet Van ‘t Laar.
„En regelmatig voldoet de scootmobiel die iemand nodig heeft niet aan de standaard van de leverancier. Dan is een aanpassing nodig, moet je een persoonsgebonden budget aanvragen en vaak zelf nog bijbetalen. Daardoor kost het soms duizenden euro’s meer.” Noot PSD: Kijkt u eens bij Thema’s onder Mantelzorg.
